(Remembrance (Official Music Video) – YouTube – 2.40’tan başlatarak okumanız tavsiyesiyle,)

önceleri kendi halinde, ne varlığının ne yokluğunun farkında olandı.
renklerin keskinliğini hissetmemişti.
kalbinin yerini sorsalar hemencecik gösteremezdi. daha önce ne mutlulukla ne de acıyla çarpmamıştı çünkü.
hayattaydı en, en başında.
etrafına ördüğü kozası yoktu. yaşıyordu.
nefesleri düzenliydi. heyecandan hiç kesilmemişti mesela. tahayyül dahi etmemişti belki de. tüm nefesleri olağandı, aynıydı çünkü.

sonra,
sonra bir gün her şey tam da alıştığı yerden değişiverdi.
önce renkleri öğrendi, sonra kalbinin yerini. heyecanla çarptı başlarda.
nefesi heyecanla kesildi. yavaşça bir koza örüldü etrafına. yabancısı olduğu hislerle tanışırken korumak istedi belki de kendini.
huzurlu da hissetti. karmaşıkta. olmaz da dedi, olur da.
olduğu gibi değildi artık. farklıydı, başkaydı. değişiyordu.
zamanla kozanın içinden bir kelebek çıktı.
rengarenk. mutlu. kanatlarını heyecanla çarpan. şimdi düşünüyorum da göz bebeklerini görebilseydim eğer, parıl parıl parladığını söylerdim.
bir de gülümsediğini.
gamzeleri olmasa da çokça gülümsediğini..

sonra,
sonra bir gün her şey tam da tutunduğu yerden değişiverdi.
kelebeğin kanatları birden koparıldı.
yavaşça, en yüksek yerden, en mutlu olduğu yerden aşağı doğru süzüldü. düşüşü sert olmadı belki.
belki düşüşünü durdurmaya çalışan eller oldu.
o, başkalarının ellerinden habersizdi
fakat beklediği el hiç gelmedi, işte bundan haberdardı.

bazı anlar yaşanmalı,
bazı yollar bitmelidir.
kozalar örülmeli, kelebekler heyecanla kanat çırpmalı, sonra yere düşmeli.
bazı sözler yutulmalı,
bazı sesler de susturulmalıdır.