The Lighthouse, Robert Eggers’ın yönetmen koltuğunda oturduğu 2019 yapımı psikolojik korku filmi, 1890’larda izole bir adada yalnızca iki deniz feneri bekçisinin (Thomas Wake ve Ephraim Winslow) akıl sağlığının giderek çözülmesini konu alıyor. Filmin başrollerinde Willem Dafoe ve Robert Pattinson’un performansları göz doldururken, Eggers’ın dönemsel detaylara verdiği önem ve filmdeki sembolik katmanlar, onu sıradan bir korku-gerilimden fazlası yapıyor.

The Lighthouse Filminin Çekim Tarzı

Öncelikle The Lighthouse, klasik korku filmi kalıplarını yıkan yapısıyla dikkat çekiyor. Eggers, burada atmosferin gücünü fazlasıyla kullanıyor; siyah-beyaz çekim tarzı ve 1.19:1 gibi alışılmadık bir görüntü oranı, izleyiciye boğucu bir klostrofobi hissi veriyor. Adeta bir kabus dünyasının içine çekilmiş gibi hissediyorsunuz; denizin uğultusu, fırtına sesleri, hiç bitmeyen yağmur ve dalgaların sertliği, sizi karakterlerle birlikte hapsolmuş hissettiriyor.

The Lighthouse – Modern bir Prometheus Hikayesi

Film alt metinlere ve sembolizme odaklanarak Prometheus mitine güçlü bir gönderme yapıyor. Prometheus’un ateşi tanrılardan çalması gibi, filmin karakteri Winslow da deniz fenerinin ışığına ulaşmak istiyor. Bu ışık, başarı, güç veya yasak bilgi gibi simgelerle yorumlanabilir. Özellikle “Amerikan işçisinin gözünden kapitalizm” yorumu, karakterlerin hiyerarşik düzende ezilen tarafı temsil ettiği ve erişilmesi zor olan başarı ya da mutluluğun onları giderek deliliğe sürüklediği fikrini ortaya koyuyor. Filmdeki sembolizm, özellikle mitolojik ögeler üzerinden şekilleniyor.

Wake ve Winslow’un ilişkisi güç mücadelesine, hiyerarşiye, deliliğe ve bastırılmış duygulara dair çok katmanlı bir hikaye anlatıyor. Deniz feneri, Prometheus’un ateşi veya yasak bilginin temsilcisi olarak karşımıza çıkarken, Winslow’un fenerin ışığına duyduğu saplantı ise gitgide bir takıntıya dönüşüyor. Bu açıdan, The Lighthouse’u sadece bir korku-gerilim olarak değil, insanın kendi içsel çatışmalarına ve bilinçaltına yaptığı bir yolculuk olarak da okumak mümkün.

Filmin Karakterleri

Eggers, filmde seyircinin pek çok şeyi açıkça görmesine izin vermeyen bir anlatım tarzı seçiyor; gerçek ile hayal arasındaki sınır sürekli bulanıklaşıyor. Karakterlerin deliliğe kayışı, her bir sahnede izleyiciye de bulaşıyor ve siz de onların psikolojik çöküşünü adım adım deneyimliyorsunuz. Pattinson ve Dafoe’nun performansları bu noktada övgüyü hak ediyor: Dafoe’nun yaşlı, acımasız ve neredeyse mitolojik bir figüre dönüşen Wake karakteri, Pattinson’ın genç, öfkeli ve giderek dengesini kaybeden Winslow’uyla mükemmel bir kontrast oluşturuyor.

The Lighthouse, alışılmış korku ve gerilim kalıplarının dışına çıkan, özgün bir sinematik deneyim sunuyor. İzleyiciye semboller ve anlamlar üzerinde düşünme alanı tanıyan, bazen yorucu ama bir o kadar da büyüleyici bir film. Klasik anlatı yapısına meydan okuyan bir yapısı olduğu için her izleyiciye hitap etmeyebilir, ancak sembolik anlatımları ve psikolojik derinliği seven izleyiciler için kaçırılmaması gereken bir başyapıt.

Film Hakkında Kısa Bilgiler: